In deze serie blogs geeft vaktherapeut Charlotte een kijkje achter de schermen. De verhalen zijn samengesteld uit verschillende trajecten met de fictieve cliënt Emma in de hoofdrol. Vandaag: de kennismaking
Op een zonnige dag in augustus druk ik op de bel van het huis waar Emma en haar moeder wonen. Ik word warm welkom geheten door moeder. Emma kijkt nieuwsgierig naar mij op, maar zodra ze merkt dat ik terugkijk, schiet ze verlegen achter de benen van haar moeder weg. Ik vertel tegen niemand in het bijzonder dat ik Charlotte heet en vandaag kennis kom maken. Moeder heeft me ondertussen naar de woonkamer geleid waar we plaatsnemen aan de keukentafel. Ik zeg tegen Emma, die me nog altijd niet aan durft te kijken, dat ze er gezellig bij mag komen zitten als ze wil, maar dat het niet hoeft. Ze schudt kort haar hoofd en duikt dan met een tablet op de bank. Veilig verstopt achter de rugleuning, maar dichtbij genoeg om mee te krijgen wat wij zeggen.
Het verhaal van Emma
Emma is vijf jaar en start na de zomervakantie in groep 2. Moeder vertelt dat ze Emma in overleg met school bij Take your time out heeft aangemeld omdat ze erg angstig is. Op school merken ze dat Emma bang is om fouten te maken in haar werk en ze ook fysiek weinig uit durft te proberen. Doordat ze in de pauzes veel spelletjes niet mee durft te doen, begint ze de aansluiting met haar klasgenootjes te verliezen. Het is een vicieus cirkeltje geworden waarin Emma geen fysieke spelletjes durft te spelen, zich op dat vlak dus niet verder ontwikkelt en nog meer achter raakt op haar klasgenootjes, die steeds uitdagendere spelletjes gaan spelen waardoor Emma het nog enger vindt om mee te doen. Daarbij lijkt Emma te merken dat ze op sommige vlakken achterloopt, wat haar nog onzekerder maakt.
“Ik zie je”
Terwijl moeder mij vertelt hoe de vork in de steel zit, komt Emma’s gezicht af en toe vanachter de bankleuning tevoorschijn. Als ze wat langer blijft kijken en haar lichaam zichtbaar wat meer ontspannen is, geef ik haar een knipoog. Zo laat ik haar non-verbaal weten dat ik haar zie, zonder direct een beroep op haar te doen. Ze glimlacht voorzichtig terug en duikt dan weer achter de bank.
Open en eerlijk zijn vergt moed
Als ik aan moeder vraag of ze een idee heeft hoe het komt dat Emma zo angstig is, vertelt ze dat ze zelf een angststoornis heeft. Ze zit daarvoor in therapie en is hard aan het werk, maar de angst is hardnekkig en ze vreest dat Emma dat ook voelt. Ze zijn maar met zijn tweetjes thuis en dus veel op elkaar aangewezen. Vol respect voor de openheid van moeder benadruk ik hoe knap het is dat ze aan de slag is gegaan met haar angsten en de verbanden tussen haar eigen problemen en die van Emma in kan en durft te zien. Dat vereist veel moed!
Het ijs is gebroken
Op dat moment komt Emma met de tablet naar haar moeder toe. “Mama, hij doet het niet meer.” Moeder tikt een paar keer op het scherm en het spelletje gaat weer verder. Ik voel een opening en vraag aan Emma: “Wat speel je?” Even kijkt Emma naar haar moeder, zoekend naar veiligheid en bevestiging. Moeder knikt haar toe: “Laat maar zien.” Dan komt Emma met de tablet naar mij toe en laat zien hoe haar spelletje werkt. “Wat tof!” zeg ik enthousiast. “Speel je graag spelletjes op de tablet?” Emma knikt en laat zien welke spelletjes ze nog meer doet. Ik vraag haar wat ze verder nog leuk vindt om te doen en Emma vertelt, met hier en daar wat hulp van haar moeder, dat ze van knutselen en buitenspelen houdt.
Dit gaan we samen doen
Langzaamaan ontstaat er een gesprekje. Emma kruipt op de stoel naast haar moeder terwijl ik vertel dat ik met haar kom spelen, en dat we dan zeker ook kunnen knutselen en als het lekker weer is naar buiten kunnen. “Maar meestal speel ik met kinderen in de gymzaal op school, vind je dat ook leuk?” Emma knikt enthousiast, maar geeft schoorvoetend toe dat ze in de gymles veel dingen niet durft. “Dat is helemaal niet erg”, vertel ik haar: “Bij mij hoef je nooit iets te doen wat je niet wilt, we kijken gewoon wat lukt en hoe we het samen naar ons zin kunnen hebben.” Dat ziet Emma wel zitten.
Doei!
Nadat we de laatste praktische zaken hebben besproken, ga ik er weer vandoor. Terwijl moeder met me meeloopt naar de deur komt Emma achter ons aan. Ze komt in de deuropening staan. “Doei!” roept ze terwijl ik het tuinpad afloop. Ik zwaai vrolijk terug: “Doei, tot volgende week op school!”. Emma blijft zwaaien tot ik in de auto zit en moeder de voordeur sluit.
Ben je benieuwd wat Take your time out voor jou kan betekenen? Neem contact met ons op!
